کد مطلب:129585 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
سیف بن حرث و مالک بن عبدالله بن سریع بن جابر همدانی جابری
سـماوی گوید: بنو جابر تیره ای از همدان هستند. سیف و مالك جابری پسر عمو و برادر مادری بودند. آنان همراه غلامشان شبیب نزد حسین (ع) آمدند و به سپاه او پیوستند.
گـویـنـد: آن دو چـون در روز دهـم حـسـیـن (ع) را در آن حـال دیـدنـد، بـا چـشـم گـریـان نـزد حـضرت آمدند. امام (ع) به آنان فرمود: ای پسران بـرادر چـرا مـی گـریـیـد؟ بـه خـدا سـوگـنـد من امیدوارم كه ساعتی بعد چشمانتان روشن باشد!
گفتند: خداوند ما را فدایتان كند! نه به خدا سوگند، ما برای خودمان نمی گرییم بلكه گـریـه ما برای تو است. می بینیم كه شما را محاصره كرده اند و بیش از جانمان چیزی برای دفاع از شما نداریم!
امام حسین (ع) فرمود: ای برادر زادگانم، خداوند شما را به خاطر این شوق كمك به من، نیكوترین پاداش پارسایان را عنایت كند!
ابو مخنف گوید: آن دو در این حال بودند كه حنظلة بن اسعد پیش رفت و مردم را موعظه می كرد. او موعظه كرد و جنگید و كشته شد ـ چنان كه گذشت ـ. سپس آن دو در حالی كه به سوی دشمن پیش می تاختند، رو به حسین (ع) كردند و گفتند: درود بر تو ای فرزند رسول خدا!
امام حسین (ع) می فرمود: و سلام و رحمت و بركات خداوند بر شما دو تن باد!
سـپـس هـر دو بـه جـنـگ پـرداخـتـنـد و از یـكـدیـگـر پـشـتـیـبـانـی كـردنـد تـا آنـكـه كـشته شدند [1] [2] .
در زیارت ناحیه مقدسه بر آن دو چنین درود فرستاده شده است:
سـلام بـر شبـیـب بـن حـارث بـن سـریـع، سـلام بـر مـالك بـن عـبـداللّه بـن سـریـع. [3] .
گـویـنـد: آن دو چـون در روز دهـم حـسـیـن (ع) را در آن حـال دیـدنـد، بـا چـشـم گـریـان نـزد حـضرت آمدند. امام (ع) به آنان فرمود: ای پسران بـرادر چـرا مـی گـریـیـد؟ بـه خـدا سـوگـنـد من امیدوارم كه ساعتی بعد چشمانتان روشن باشد!
گفتند: خداوند ما را فدایتان كند! نه به خدا سوگند، ما برای خودمان نمی گرییم بلكه گـریـه ما برای تو است. می بینیم كه شما را محاصره كرده اند و بیش از جانمان چیزی برای دفاع از شما نداریم!
امام حسین (ع) فرمود: ای برادر زادگانم، خداوند شما را به خاطر این شوق كمك به من، نیكوترین پاداش پارسایان را عنایت كند!
ابو مخنف گوید: آن دو در این حال بودند كه حنظلة بن اسعد پیش رفت و مردم را موعظه می كرد. او موعظه كرد و جنگید و كشته شد ـ چنان كه گذشت ـ. سپس آن دو در حالی كه به سوی دشمن پیش می تاختند، رو به حسین (ع) كردند و گفتند: درود بر تو ای فرزند رسول خدا!
امام حسین (ع) می فرمود: و سلام و رحمت و بركات خداوند بر شما دو تن باد!
سـپـس هـر دو بـه جـنـگ پـرداخـتـنـد و از یـكـدیـگـر پـشـتـیـبـانـی كـردنـد تـا آنـكـه كـشته شدند [1] [2] .
در زیارت ناحیه مقدسه بر آن دو چنین درود فرستاده شده است:
سـلام بـر شبـیـب بـن حـارث بـن سـریـع، سـلام بـر مـالك بـن عـبـداللّه بـن سـریـع. [3] .
[1] در وسيلة الدارين، ص 154، شماره 72 و 73 آمده است: يكي از آنها ديگري را از پـشـت حـمـايـت مـي كـرد چـرا كـه دشمن به خيمه گاه نزديك بود؛ و آن دو صداي ناله و گـريـه زنـان و كـودكـان را مـي شـنـيـدنـد. آن دو پـيكار كردند تا آنكه يكجا به شهادت رسيدند.
[2] ابصار العين، ص 132 ـ 133.
[3] بحار الانوار، ج 101، ص 273.